Chłopiec w pasiastej piżamie

I film, i książka.

Zazwyczaj najpierw czytam książkę. Później oglądam film.

Zazwyczaj książka jest lepsza od filmu.

Kompletnie rozczarował mnie film "Anioły i demony". Książkę czytałam zachłannie, nie mogąc doczekać się zakończenia.

W przypadku "Chłopca w pasiastej piżamie" najpierw oglądnęłam film, nic o nim nie wiedząc.

Początkowo myślałam, że nie dotrwam do końca, nudził mnie. Świat postrzegany oczami i rozumem 8letniego chłopca, przez niego "opowiadany" tak, jak dzieciak ten świat widzi i rozumie. Dość szybko zaczęłam być ciekawa co będzie dalej, a im więcej Bruno tego świata pokazywał, tym większe emocje mi towarzyszyły. 

Zakończenie filmu wbiło mnie w fotel. Dosłownie. Rzadko kiedy to się zdarza. Byłam wstrząśnięta.

Później kupiłam książkę. Niewiele różni się od filmu, głównie zakończeniem, które w książce nie jest tak wyraziste. Książkę czytałam, znając już historię Bruna i zupełnie mi to nie przeszkadzało. Stanowi uzupełnienie tego, co w filmie nie zostało wyraźnie pokazane. Ja w książce znalazłam potwierdzenie prawidłowego zrozumienia świata małego bohatera.

I tyle. Więcej nie zdradzę.

Pokażę tylko okładkę książki, którą ja czytałam

i plakat filmu, którego nie widziałam wcześniej.

Tematyka już nie stanowi tajemnicy.

Polecam. Wg mnie - lektura obowiązkowa.