Zła matka, zła

Odbyłam wczoraj rozmowę, w której podzieliłam się moimi obawami co do ostatnich problemów szkolnych Syna. I usłyszałam, że źle z nim postępujemy.

Syn chodzi na "terapię" do poradni, celem uzyskania opinii do szkoły o tym, że ma pewne dysfunkcje. Pisałam już o tym co stwierdzono. Te jego mankamenty plus zaburzenia koncentracji i uwagi niestety objawiają się czasami seriami złych ocen mimo posiadanej dużej wiedzy.
W poradni podejrzałam w teczce Syna badanie psychologiczne - spora różnica między skalą słowną, a bezsłowną - znawcy wiedzą co to, a łopatologią znaczy, że wiedzę ma i gadane, ale z pisaniem znacznie gorzej. I właśnie to bardzo widać w szkole. Poza tym widziałam kartę formatu A-4 zadrukowaną z góry na dół i uzupełnioną przez Syna oraz zapis specjalisty na niej "bardzo dobra znajomość zasad pisowni".
A pisząc byki sadzi jak złoto.

Ostatnio Syn miał bardzo złe dwa tygodnie i złapał kilka jedynek. Część już poprawił. Ja nie wymagam od dziecka samych piątek i szóstek, ale wiem, że stać go na więcej i te czwórki z palcem w .... nosie mieć powinien. Bardzo się tym przejęłam ja, on jakoś mniej. Sam z siebie nie garnął się do ich poprawiania, to ja niestety posadziłam do nauki (raczej powtórki bo umie to co powtarzał). Tak jakby mu nie zależało. Wie - bo z nim rozmawiamy - jak dużo ma do stracenia i do zyskania.
No i właśnie tym podzieliłam się z moją rozmówczynią. Powiedziałam też o kumulacji stresów. I że może do tego dochodzić jeszcze siedząca w nim obawa o mnie, o to że i ja mogę się rozchorować i odejść - jak ukochana ciocia. Potrafi kłamać aby sprawić mi przyjemność (bo tak się tłumaczy), a kiedy cokolwiek mnie zaboli to biegnie, podtrzymuje, głaska i ma w głosie strach.

No i usłyszałam. A dlaczego mi tak zależy na jego ocenach? Ten mój napór na oceny może go zestresował i dał sygnał, że co do jego osoby interesują mnie tylko oceny. I żebym odpuściła oceny w ogóle, przestała się nimi interesować nawet jak przyniesie dobry stopień. I niech odczuje poważniejsze konsekwencje, a nie tylko o nich słyszy. Te co już odczuł widocznie są za słabe (a naprawdę staramy się być konsekwentni), w ogóle za dużo z nim o tym rozmawiamy - niech odczuje.

Może i w tym coś jest. Ale te poważniejsze konsekwencje, które wyłuszczyłam, a które miałoby odczuć moje dziecko są za duże. Tym bardziej, że on umie, on się uczy - tylko nie potrafi tego w szkole "sprzedać". Kurcze - na korkach z angielskiego pisze sprawdziany i potrafi na 5 albo 6, to samo pisze w szkole i jest 1 albo 2. Przy mnie potrafi, w szkole nie. Traktowany indywidualnie i pilnowany - zrobi, w szkole - nie. Mnie przecież nie chodzi o te oceny, one same będą konsekwencją tego, że Syn zacznie robić w szkole to co ma robić, a nie odlatywać myślami w kosmos. Niestety - oceniają ocenami za to co on z siebie "wypisze".


Czy mogę odpuścić, nie cisnąć go, skoro konsekwencje to: odpadnięcie z trasy zagranicznej i pewnie wylotka z chóru (na koniec roku przynoszą do okazania świadectwa!), na którym teraz mu bardzo zależy; brak akceptacji w klasie przez większość uczniów (zaniża poziom a w szkole jest ranking); przypisanie w szkole do grupki nieuków i dzieci z problemami wychowawczymi (w tym agresywnych i wulgarnych olewusów); zaniżenie samooceny (znam go, mówi mi "jestem tumanem", a przecież w głowie to ma); kłopot z naprawieniem opinii nauczycieli (znamy to wszyscy, ciągnie się jak smród po gaciach) no i w końcu to jest już 5 klasa, za rok te testy końcowe, które jednak brane są pod uwagę w gimnazjach, a ja nie chcę aby trafił do gimnazjum "spadkowego", w którym może i byłby najlepszy, ale by się zmarnował.
Moje argumenty są za słabe. Usłyszałam, że jak nie odpuszczę to mogę zrujnować nasze relacje.........



Taaaaaa. Zła matka ze mnie, złaaaaaaaaa.





Kim była moja rozmówczyni?
Wczoraj Syn miał kolejne spotkanie w poradni. Tym razem zajęłam jego czas. Rozmawiałam z pedagogiem, który prowadzi Syna. Chciałam nacisnąć o przyspieszenie terminu wydania opinii i wskazań jak wyciągnąć z dziecka to co wie.
Po co mówiłam o problemach i moich obawach?
No chyba jasne - żeby nam pomogli. Chciałam poprosić o jakieś metody, zabawy, sposoby - cokolwiek co mogę zrobić aby moje dziecko potrafiło się skupić na tym co akurat robi, odrzuciło fotodermatozy jak robi matmę albo grawitację jak uczy się historii i potrafiło pokazać swoją wiedzę wtedy kiedy trzeba.
Jest zapisany na terapię biofeedback, ale termin rozpoczęcia przypada w maju przyszłego roku - czyli praktycznie po piątej klasie. Prywatnie nas nie stać.


No to dostałam "cokolwiek"........... Mam odpuścić oceny...............


Nasza rozmowa trwała godzinę, godzinę przeznaczoną dla Syna. W tym czasie on siedział na korytarzu, sam, nudził się jak mops. Ja sama, kiedy na niego tam czekam, albo biorę książkę, albo uruchamiam coś na komórce. On poprosił o mój telefon i konkretną na nim grę, którą zresztą zainstalowałam dla niego. Dałam. BŁĄD................ miał się nudzić.


Przyszłam do domu i powiedziałam o wszystkim Mężowi. Widziałam, że lekko nim telepnęło, powiedział niewiele. Ale zasugerował to, co ja już miałam w podświadomości. Niby z uśmiechem, ale.....
Sprawa Bajkowskich