Przy kasie

Ogólnie rzecz ujmując to ja nie tylko Temidę lubię, ale i to, co ona symbolizuje.

Są jednak przepisy dające zbyt duże pole manewru, określenia, które można absurdalnie rozszerzyć i sprawić, że ich stosowanie jest po prostu upierdliwe i kompletnie nieżyciowe.

Przykładzik wzięty z wczorajszego dnia.
Oboje z Mężem wypłukani z gotówki i przed wizytą w bankomacie. Leje, zimno, brzydko. Mąż chce się zabrać za budowanie ścianko-szafy w przedpokoju i wybierał się na zakupy do jakiegoś sklepu budowlanego. Dałam mu moją kartę. Ja natomiast miałam coś do załatwienia w okolicach Rossmana, a Mężowi akurat kończy się tam jakaś promocja za zakupy płacone kartą, więc ja wzięłam jego plastik.
On zakupy zrobił bez problemu, zapytano go przy kasie kim jest dla użytkownika karty i nie stwarzano kłopotów z zapłaceniem.
Mnie odmówiono sprzedaży. Nieistotne, że to mój mąż.
Jeszcze to zgodziłabym się przyjąć bez szemrania i jakiegokolwiek komentarza prócz tego, że jest to upierdliwe. Gdybym płaciła zbliżeniowo to nawet pani by karty nie mogła obejrzeć; do głowy mi nie przyszło, że będą zastrzeżenia (bo już używałam karty męża) i podałam plastik kasjerce.
Ale ...... Koronnym argumentem pani było to, że karta jest na mężczyznę, którym ja nie jestem (hee, chciałabym zobaczyć jej minę gdybym grubym głosem tajemniczo zapytała - jest pani pewna?).
Gdyby na karcie widniała tylko pierwsza litera imienia, a nie całe - nie byłoby zastrzeżeń.
Gdybym poprosiła jakiegoś obcego faceta z ulicy o zapłacenie kartą Męża to zastrzeżeń by nie było..............
Gdyby ktokolwiek - byle facet, podał jej kartę - kupiłby bez najmniejszego problemu.
Mnie nie sprzeda nawet wówczas, jak jej pokażę akt małżeństwa - bo możemy mieć rozdzielność..... Tak mnie poinformowała kasjerka.
Ale gdyby tuż obok stał bankomat to przecież spokojnie wyjmuję z niego kasę i płacę tej samej kasjerce bez problemów. I nikt nie krzyczy, że wypłacam z nie swojej karty, że kradnę.
Chore.
Wiem, że w skrajnych przypadkach kasjerki nie tylko odmawiają transakcji - mogą (i powinny) zatrzymać kartę i wezwać policję. Słyszałam też o niszczeniu/przecinaniu kart.
Zazwyczaj - niestety - dotyczy to małżonków udostępniających sobie nawzajem karty. Bo są odmiennej płci. Partnerzy jednopłciowi mogą sobie kart użyczać bo ich nie sprawdzają.

Wychodzi na to, że np. kobieta opiekunka osoby niepełnosprawnej, obłożnie chorej, mężczyzny, nie kupi niczego płacąc jego kartą (znając PIN i mając jego zgodę).
Albo Mąż nie kupi dla obłożnie chorej żony leków w aptece po sąsiedzku, płacąc jej kartą, tylko musi dyndać do bankomatu po gotówkę kawał drogi.

Kolejny absurd przy kasie - nie podpisana karta.
Ważne na pewno przy autoryzacji podpisem. Pomijam sprawy grafologiczne bo zupełnie inaczej podpisuje się siedząc wygodnie, a inaczej stojąc przy kasie. Pomijam.
Jednak PIN jest podpisem przecież. Już podpisywałam kartę w kasie. Zapytałam, skąd pani wie, że to moja karta i podpisuje ją faktycznie jej użytkownik. Zdębiała........... i stwierdziła, że może mnie wylegitymować.
Jasne.
Może mi nie sprzedać i kartę zatrzymać, ale dowodu nie ma prawa żądać.
I wcale tego dowodu w końcu nie chciała aby sprawdzić czy moja karta i podpis, czy nie. Baa, na ten mój podpis nawet nie popatrzyła, mogłam wpisać Miś Uszatek.


Ja doskonale wiem, że takie są przepisy.
Kasjer ma prawo i obowiązek zakwestionować i zatrzymać kartę w przypadkach wymienionych szeroko i jedynie przykładowo w ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych (bodajże), jednak w zdecydowanej większości wypadków dotyczy to sytuacji albo korzystania z karty przez właściciela konta (podpis) albo udostępnienia karty małżonkowi.


Moje spostrzeżenia i wnioski są takie:
W znacznej większości sklepów kasjer w ogóle nie widzi karty - bo albo płaci się zbliżeniowo, albo wsuwa samemu do czytnika.
Przeważnie w ogóle nie patrzą na nazwisko czy podpis na karcie, przeważnie wbija się PIN.
Przy kasach sklepowych bardziej uzasadnione byłoby nawet każdorazowe sprawdzanie zgodności karty z dowodem przy transakcjach zbliżeniowych poniżej 50 zł - tych nie wymagających PINu.
Złodziej, pod warunkiem że zna PIN, raczej pójdzie do bankomatu, a nie na zakupy.
Żona raczej nie okradnie męża (i odwrotnie), bo znakomita większość związków ma wspólnotę majątkową. Jak jedno drugiemu buchnie kartę, to jeszcze musi znać PIN. Dobra - kradzież karty to też kradzież podlegająca karze, ale w małżeństwie tylko na wniosek - i to nie kasjera.
Kasjer zakwestionuje coś, co po wyjaśnieniu okazuje się stratą czasu. Jego, małżonków, wszystkich w kolejce i policji.


Mężczyzna spokojnie i bez jakiejkolwiek kontroli posłuży się skradzioną kartą innego mężczyzny, a kobieta kartą skradzioną innej kobiecie.
Żona płacąc udostępnioną kartą męża (lub odwrotnie) nie zrobi zakupów i jeszcze musi się tłumaczyć.
Czyli mechanizmy kontrolne, które mają zapobiegać kradzieżom pieniędzy z konta klienta, działają w inną stronę - złodziej konto oczyści, a małżonek w najlepszym wypadku nie zrobi zakupów.
I ma to sens?