Echo reportażu

Dziś miało być o czymś innym, ale co się odwlecze.....
Wczorajsza publikacja zmieniła mój zamysł i dziś będzie troszkę na jej temat.


Mąż miał obawy związane z moją reakcją na ewentualną miażdżącą krytykę internautów, obawiał się czy mi to nie zaszkodzi, nie podłamie. Nie był zdecydowanie przeciwny opublikowaniu tekstu, jednak podejrzewam, że gdyby miał powiedzieć "tak" albo "nie" to wybrałby to drugie. Z uwagi na mnie. On nie lubi również moich powrotów w przeszłość do zamkniętych rozdziałów mojego życia.
Ja jednak uważałam i nadal uważam, że temat i jego upublicznienie było i jest ważne. W ciągu ostatnich kilku lat przekonałam się jak bardzo.
Chodzi o prawo do informacji, wiedzy i pomocy.
Moja Droga przez piekło nie miała być i nie jest odstraszaczem, nie miała i nie ma zniechęcać do adopcji. Miała pokazać, że to nie jest sielanka, że pewne problemy mogą przerosnąć najwytrwalszych, że sama witamina M (miłość) może nie wystarczyć.

Taką samą świadomość mają Rodzice Adopcyjni, którzy na moje wpisy trafili wcześniej. Z kilkoma osobami poznaliśmy się osobiście. Wymieniłam korespondencję z wieloma innymi. Ja sama znam kilka rodzin adopcyjnych, które funkcjonują jak każda inna rodzina biologiczna (.... wolę określenie naturalna). Nadal jestem za adopcją. Ale w pełni świadomą i przy trudnościach - wspomaganą mądrą i rzetelną pomocą. Bez żebrania, poszukiwań, oczekiwania na pomoc miesiącami.

Taką samą świadomość mają Ci, którzy w adopcji polegli tak jak ja. Dostałam mnóstwo meili od takich właśnie zdruzgotanych rodziców adopcyjnych, nie pojmujących co zrobili źle że dziecko ich po prostu nie kocha. Rodziców bojących się rozwiązać przysposobienie, a żyjących w swoim piekle. Ludzi koszmarnie samotnych i nieszczęśliwych. Jak ja wcześniej. Dlatego wiem jak ważne sprawy poruszyłam pisząc tamtego bloga.

Pod skrótową formą artykułu (w e- Gazecie Wyborczej, link w poprzedniej notce pod słowem "reportaż") pojawiło się i nadal pojawia sporo komentarzy. Dyskusja jest bardzo ciekawa i merytoryczna.







Ja zamknę temat pewnym poleceniem.
Polecam książkę. Znowu ciężki kaliber.

Nie będę pisać o czym jest bo wstawiam to niżej. Tytuł już mówi sam za siebie.
Czym natomiast była ta lektura dla mnie?

Uświadomiła mi, czego uniknęły moje dzieci.

Wszystko.

Dramatyczne wydarzenia w domu opieki społecznej Napisana w formie listów do Pana Nikt historia chłopca oddanego w wieku dziesięciu lat do tymczasowego domu opieki społecznej w prowincjonalnym mieście Polski lat 80. Tam zaczyna niezwykłą korespondencję z wymyśloną przez siebie postacią, której opowiada o budzących grozę stosunkach panujących w zamkniętym świecie dzieci wykorzystywanych seksualne, szantażowanych i bitych.







Warto przeczytać.